Ula Al-Jundi is geboren in Salamiyah, nabij de multi-etnische stad Hama in het westen van Centraal-Syrië.
Ze nam deel aan de opstand en zat verschillende keren vast in gevangenissen van het regime.
Na haar vrijlating in 2013 verliet Ula Syrië en vestigde ze zich met haar man en drie kinderen in de Beqaa-vallei in Libanon.
Daar begon ze met een Syrische ngo te werken aan onderwijs, belangenbehartiging, empowerment, participatie en capaciteitsopbouw van Syrische vrouwen in de landen van opvang.
De kop was "Syrische vluchtelinge richt een school op voor vluchtelingenkinderen". Ik was verbaasd. Ik had mijn positie als vluchteling niet gevoeld. Van binnen vroeg ik me af: ’Waarom vluchteling? Ik ben geen vluchteling. Wat betekent vluchteling? Wat ben ik dan? Een activist? Nee, ik ben geen activist. Daarom heb ik besloten om vluchteling te worden.
Ula leidt nu een "Vrouwenparticipatieprogramma in de publieke en politieke sfeer"; met behulp van haar pedagogische vaardigheden, maakt ze Syrische vrouwen bewust van hun burgerrechten.
"Ik ontmoet elke dag 20 vrouwen die met minder dan niets zijn begonnen... zonder middelen, en met geketende handen. Ze begonnen zonder onderwijs. Maar ze gaan vooruit, en ik weet niet hoe ver ze nog kunnen gaan. Het zijn geen nummers, maar levens."
Toen Ula’s familie asiel kreeg in Zweden, stond ze voor het dilemma te kiezen tussen aansluiting bij haar familie en haar inzet voor de zaak van de Syrische vrouwen. In de film van de in Syrië geboren Palestijnse filmmaker Leyl Abdel Aal, volgen we het verhaal van de moed en veerkracht van een Syrische vrouw.
