Seiran (20) is afkomstig uit Derik in Syrië, maar woont momenteel in Shaklawa, in de Koerdische regio van Irak.
Seiran moest stoppen met haar studie Arabisch aan de universiteit in Syrië toen haar vader, een burgerlijk ingenieur die zijn vaderland had verlaten om een baan te zoeken in Irak, besloot dat de rest van het gezin zich best bij hem zou voegen. "Mijn broers en zussen wilden niet verhuizen, maar ik dacht deze nieuwe ervaring op een nieuwe plek wel aan te kunnen," zegt ze.
"Toen we aankwamen, was alles anders. Het was een nieuw land en een andere taal; een nieuw dialect waarvan we zelf geen woord begrepen. Maar met de tijd raakten we eraan gewend." Seirans nieuw leven in Iraaks-Koerdistan was vervreemdend: behalve dat het moeilijk was om te communiceren, was de nieuwe stad waar ze gevestigd waren ook veel groter dan Derik. Het voelde raar aan in vergelijking met de kleine stad waar ze vandaan kwamen.
Zodra de situatie [in Syrië] verbetert, gaan we allemaal terug naar Derik. We studeren allen om later het land opnieuw op te kunnen bouwen. [...] Ik heb nog niet veel ideeën, maar hoe dieper ik in mijn studies vorder, hoe beter ik manieren zal vinden om mijn land te helpen in de toekomst.
Seiran wilde haar studie voortzetten, maar was bang dat ze het niet zou redden om de lessen in een vreemde taal te volgen. Ze vroeg een studiebeurs aan en die kreeg ze ook. "Toen ik begon," legt ze uit, "dacht ik er meteen aan om te stoppen omdat ik echt overtuigd was dat het te moeilijk zou zijn. Later begreep ik dat ik gewoon verder kon doen: de colleges zijn in het Koerdisch, maar het cursusprogramma is volledig in het Engels. Ik zit ondertussen in het derde jaar... [...] Ik heb nog steeds de studiebeurs en alles loopt goed." Ze hoopt haar academische carrière voort te kunnen zetten. Ooit, wanneer de situatie in Syrië normaliseert, wil Seiran terugkeren om te helpen bij de wederopbouw van haar land.
