Sahar, 28 jaar oud, komt uit Halab in Syrië en is in 2013 met haar familie verhuisd naar Saida, Libanon.
Sahar woont met haar man en drie kinderen in een kleine kamer zonder ramen en heeft grote moeite om voor haar gezin te zorgen. "De levensomstandigheden zijn erg zwaar. Soms kan ik mijn kinderen niet eens te eten geven." Haar man is niet altijd in staat om werk te vinden en ze krijgen geen financiële hulp. Zelfs het transport naar school is soms niet te betalen en dan moeten de kinderen te voet, zelfs in barre weersomstandigheden. "Ik kan niet altijd het vervoer betalen, dus moet ik mijn kinderen lopend naar school sturen, zelfs in de regen," zegt ze.
Gelukkig kunnen Sahar en haar familie echter rekenen op de diensten van het eerstelijnsgezondheidszorgcentrum in Saida, waar ze een matig bedrag betalen in ruil voor een medische consultatie en geneesmiddelen.
Ik kom naar dit ziekenhuis omdat dit het goedkoopste is [...] en het beste. Aangezien mijn man maar zelden kan werken, zou ik geen medische behandeling voor mijn kinderen hebben kunnen krijgen. We kunnen ons nauwelijks brood veroorloven.
Hiam (70) is Libanese en lijdt al meer dan twintig jaar aan diabetes. Net als Sahar is haar financiële situatie schrijnend en moest zij dan ook geld lenen elke keer dat zij of haar gezinsleden een medische behandeling nodig hadden. Ze gaat ook naar het centrum voor eerstelijnsgezondheidszorg om haar geneesmiddelen te halen. "Ik kan me de medicijnen normaal gezien niet veroorloven, dus kom ik ze hier kopen."
