Riad (42) en Thurayya (37) komen uit Raqqa in Syrië. Zij wonen met hun zeven kinderen in een tent in een informele nederzetting in de Bekaa regio in Libanon.
Thurayya’s weg naar veiligere oorden was zwaar en gevaarlijk omdat ze met haar jonge kinderen te voet uit Syrië moest vluchten. Riad was op dat moment al in Libanon om zich medisch te laten behandelen voor een blessure die hij tijdens zijn werk had opgelopen.
Daesh had hun woonplaats een jaar eerder bezet en de situatie verslechterde snel. "Elke dag werd het steeds erger. Ze sloten ons op in onze eigen huizen, we konden niet eens naar buiten om brood te kopen," vertelt Thurayya. Toen de luchtaanvallen in haar dorp begonnen, wist Thurayya dat ze haar kinderen in veiligheid moest brengen. Nauwelijks hersteld van een keizersnede, begon ze toch aan de barre reis om de Libanese grens over te steken. Het gezin probeerde per boot te vluchten, maar helaas werden ze een paar minuten na het instappen gevraagd de boot te verlaten en moesten ze te voet verder.
Ik nam de kinderen één voor één mee en droeg ze naar de overkant en toen begonnen we te lopen. We bleven rennen tot we in veiligheid waren. Volledig uitgeput, dachten we nog steeds dat we zouden sterven.
Voordat de oorlog uitbrak, hadden ze een huis en een stuk land dat ze konden bewerken: "We hadden het goed in Syrië, we hadden werk, [...] we hadden een stuk landbouwgrond en we konden in ons levensonderhoud voorzien," zegt Riad.
Nu leven ze in precaire omstandigheden in het kamp, zonder stromend water of elektriciteit. "De leefomstandigheden zijn absoluut erbarmelijk, maar we blijven God danken. Godzijdank leven we nog, ook al is het dag op dag meer overleven dan leven." Helaas komen ze steeds dieper in de schulden te zitten omdat ze niet voor hun kinderen kunnen zorgen en geld moeten lenen om hen te voeden. "We hebben absoluut geen middelen. Sinds we hier zijn, stapelen de schulden zich op. Voor ons is het onmogelijk dit terug te betalen. Het aflossen van deze berg leningen is het grootste probleem." Ze krijgen financiële steun, maar dat is niet voldoende om in al hun basisbehoeften te voorzien. Riad heeft een ruggengraatletsel opgelopen door een zware val en kan niet werken, twee van hun dochters moeten acht uur per dag werken op een aardappelveld in plaats van naar school te gaan en krijgen nauwelijks een wedde voor dit werk. Een van hun zonen is zwaar gehandicapt, maar zijn behandeling is niet te betalen; de operatie is erg duur en ze kunnen niet eens een röntgenfoto laten maken om de ernst van zijn toestand vast te stellen.
Hun leven is nauwelijks vol te houden, maar ze hopen dat de situatie in Syrië weer normaal wordt. "Veiligheid is nu het belangrijkste," zegt Thurayya. "We hopen gewoon dat het land weer stabiel wordt om dan terug te keren," vervolgt Riad.